περίπατος

ο, ΝΜΑ

1. η ενέργεια και το αποτέλεσμα τού περπατώ, βάδισμα για αναψυχή («μετὰ δὲ τὸ δεῑπνον ἔτυχον ἐν περιπάτῳ ὄντες», Ξεν.)

2. (κατ' επέκτ.) τόπος ή χώρος όπου περπατούν οι άνθρωποι για προσωπική τους ευχαρίστηση

3. η φιλοσοφική σχολή τού Αριστοτέλους, ο οποίος συνήθιζε να περπατά και ταυτόχρονα να διδάσκει τους μαθητές του στο Λύκειο τής Αθήνας

νεοελλ.

1. σύντομη διαδρομή που γίνεται με τα πόδια ή με όχημα, βόλτα

2. ζωολ. χαρακτηριστικό γένος ονυχοφόρων

3. φρ. α) «τυχαίος περίπατος»

μαθημ. στοχαστική διαδικασία βασισμένη στο πρόβλημα προσδιορισμού τής πιθανής θέσης σημείου που κινείται τυχαία, όταν είναι γνωστές οι πιθανότητες τής κίνησης για ορισμένη απόσταση και κατεύθυνση

β) «πάει [ή πήγε] περίπατο» — χάθηκε οριστικά ή καταστράφηκε ανεπανόρθωτα

αρχ.

1. η περιπάτησις*

2. ονομασία τής πρωινής και εσπερινής διδασκαλίας τού Αριστοτέλους

3. υπόστεγος χώρος, όπου οι άνθρωποι περπατούσαν

4. αστρολ. κίνηση κατά μήκος τού ζωδιακού κύκλου

5. μτφ. α) εκγύμναση, άσκηση

β) τρόπος ζωής

6. φρ. «οἱ ἐκ τοῦ περιπάτου» — η φιλοσοφική σχολή τού Αριστοτέλους

β) «οἱ ἀπὸ τοῦ Περιπάτου» — ονομασία που δόθηκε στον Ξενοκράτη και στον Αριστοτέλη από το γεγονός ότι ο κοινός δάσκαλός τους, ο Πλάτων, συνήθιζε να περπατά και να διδάσκει ταυτόχρονα.

[ΕΤΥΜΟΛ. Υποχωρητ. παρ. από το ρ. περιπατώ].